Ga vol of ga niet

Ga vol of ga niet Foto: © Marte

Henry Ford, de grote autobouwer, zei het al: “Verlies is simpelweg de kans om opnieuw te beginnen.” Ford kon het weten. Voor hij automobielhistorie schreef, ging hij tweemaal bankroet. Niet alleen zijn lopende band zou navolging krijgen, ook een faillissement als basis voor succes werd een Amerikaanse traditie.

Sterker, de huidige hoofdbewoner van het Witte Huis heeft tenminste viermaal een bedrijf ingeleverd bij een bewindvoerder, al mag gezegd worden dat het een van de weinige feiten op zijn palmares is waarover Trump zelden opschept.

Is het nodig voor succes, zo’n zakelijke uitglijder? Zeker niet. Er zijn voldoende winnaars aan te wijzen die als zondagskinderen de rijkenlijst binnenmarcheerden. Een spoor van mislukte relaties is evenmin een conditio sine qua non om alsnog de liefde van je leven te ringen. Maar een paar krassen helpen wel bij de vorming van een karakter, en dus ook van een ondernemer. Paul van Vlissingen, telg uit het beroemde geslacht van kolenhandelaren, schreef eens een boekje over zijn geluksmomenten en tegenslagen in zaken. Titel: ‘Ondernemers zijn ezels’. Wie het aantal startende bedrijven bekijkt en weet hoe weinig er daadwerkelijk doorbreken, laat staan de opgewekte grafieken uit het businessplan evenaren, snapt dat geen rationeel wezen het risico neemt ondernemer te worden. Vandaar dat de beste ondernemers nogal wat defecten met zich meetorsen. Ze zijn vaak grenzeloos, dyslectisch en mild autistisch, soms zelfs megalomaan en machtsbelust. Klinkt onaardig, maar pak de biografieën en schelmenromannen over types als Randolph Hearst, Steve Jobs of zelfs maar onze eigen Dirk Scheringa of Joep van den Nieuwenhuijzen er even bij, en u weet wat ik bedoel.

Of ikzelf tegenslag heb gekend? Jawel. Op de beurs, uiteraard, want als kleine belegger stap je altijd in als de grote jongens al weer naar de uitgang rennen. Net nog Adyen, waar ik eerder in een achtbaan dan een beursfonds lijk te hebben plaatsgenomen. En in de liefde, waardoor ik zoveel verkeringen later in elk geval weet welke dekseltjes niet passen. Maar ook zakelijk zat niet altijd alles mee. Toen ik aangesteld werd als hoofdredacteur van Quote, wilden de aandeelhouders ‘het bijtertje onder de zakenbladen’ aanlijnen. Het glansblad bestond vijf jaar en speelde zo’n beetje quitte. Intussen stonden we in onze kolommen op ieders tenen, inclusief die van wat kleinzerige aandeelhouders. Of ik even een list kon bedenken om de oplages omhoog te jagen? Zo ontstond de keuze ons nóg meer te richten op geld, waaruit twee jaar later de Quote 500 voortkwam. Dat bleek de doorbraak. Waren we eerder succesvol geweest, dan was de ‘lijst der lijsten’ er wellicht nooit gekomen. Na mijn vertrek als redactiechef werd ik aandeelhouder in 925.nl, het blog ‘voor de betere kantoorknuppel’. Dat begon aardig met nette bereikcijfers en adverteerders die er zin in hadden. Alleen brak vier maanden na de start de grote recessie uit en kon het businessplan de versnipperaar in. Tien jaar en een kreun in m’n banksaldo later is 925 voor een prix d’amis verkocht aan de journalistieke moddergravers van Follow the Money. Heb ik daar iets van geleerd? Och, ik zal m’n centen wat beter bewaken volgende keer. Maar da’s nuffig boekhoudersgezeur. De belangrijkste les is dit: als je een bedrijf start, ga vol of begin er niet aan. Uw verslaggever was een beetje zwanger. Daar komt raar kroost van.

 


Reacties

WhatsApp us!